BERLIN WALL
Sa aking
buong buhay ngayon ko lang naranasan ang makulong. Makulong saan? Makulong sa
takot at hinanakit sa aking sarili. Natatakot ako na paano kung wala nang ibang
paraan para masolusyunan ang problema, paano kung huli nap ala ang lahat at
wala na akong magagawa. Paano kung sumusuko na pala dapat ako pero patuloy pa
din ako sa pagpupursigi. Kamusta, ako nga pala si Jiechiel Ann Caparas at ako
ay nakatira sa Silangang Bahagi ng Berlin .
Hindi ako dito pinanganak subalit kailangan ko magtrabaho para sa pamilya ko,
hindi naman sila ganoon kalayo sakin dahil nasa kabilang parte lang sila ng Berlin . Matagal ko na
din gusting lumayo sa aking pamilya dahil puro problema lang naman ang dinadala
ko dun. Lagi na lang nila sinasabi na wala akong nagagawa para mapaunlad ang
aming kalagayan sa pamilya. Kaya simula nang makagraduate ako naghanap agad ako
ng trabaho na maaring makatulong sakanila, nang makahanap ako ng trabaho dito
sa Silangang bahagi ng Berlin
ay nakapagdesisyon na din ako na kumuha ng maliit na apartment para sa aking
tirahan. Wala naman magagawa sila mama dahil matanda na ako at kaya ko na ang
sarili. Maayos ang trabaho ko dito at bumibisita naman ako kahit papaano sa
aking pamilya kahit na ganoon sila. Nang bumisita ako noong August 4 1961,
Biyernes ng gabi sa bahay ay may masamang balita na naiparating sa akin. Nasa
hospital daw si papa at mayroong malubhang sakit. Hindi ko alam ang
mararamdaman ko dahil buong buhay ko ay nagagalit ako sakanila dahil sa mga
sinasabi nila sakin pero ngayon na nakita ko si papa sa hospital ay tila
nalungkot ako at nawala ang lahat ng galit na nasa puso ko. Ako na ang gumastos
ng mga bill ni papa sa hospital dahil talagang hindi ko pala kaya na mawala
siya. Linggo na ako umuwi noon at ako’y walang gana para magtrabaho dahil sa
mga nangyayari sa buhay ko. Dumaan ang ilang araw ay handang handa na ako para
bumiyahe ulit para makapunta kay papa at kay mama subalit... Ano ito?? Bakit
may harang sa gitna ng Silangan at Kanluran ng Berlin ? Bakit mayroon mga sundalo na
nagbabantay? Dahil sa aking takot ay tumakbo na lang ulit ako sa aking
apartment dahil baka kung ano pa ang mangyaari sa akin. Gulong gulo ang isip ko
sa mga pangyayari hanggang sa may isang nagsabi sa akin na dahil daw ito sa
alitan ng mga bansa, kaya’t napagdesisyunan na hatiin ang Berlin . Pumunta ako sa aking kwarto at ako’y
umiyak ng umiyak doon dahil wala naman na akong ibang kasama sa apartment.
Talagang binuhos ko lahat ng aking lungkot. Hindi ko alam ang gagawin ko lalo
pa na ngayon ay may sakit si papa. Paano na siya gagaling? Paano na ang mga
bayarin sa Hospital? Hanggang kailan ba itong kamalasan na ito!
Sa aking pag-iisa ay madami akong
napagtanto. Naisip ko na kung hindi dahil sa mga sinasabi sa akin ni mama at papa
ay hindi ako magiging ganito ka-unlad. Kung hindi dahil sakanila ay hindi ko
maabot ang pangarap ko, maaring sinasabi nila ito sa galit na pananalita pero
tumatak naman ito sa isip ko. Kung hindi nila ako pinapagalitan walang
mangyayari sakin kundi magiging masama lang ako. Ngayon na nagiisa ako dito..
Napaisip ako, sobrang laki pala ng utang na loob ko sakanila pero galit na
galit pa din ako sakanila, siguro nga ay kailangan nang palipasin ang galit sa
puso dahil wala naman itong magagawa kundi gulo lamang. Nagsisi ako sa mga
panahon na hindi ko nasabi sakanila kung gaano ko sila kamahal at kung gaano
ako nagpapasalamat dahil sila ang aking mga magulang. Pero paano kung pagbalik
ko dun ay mawala na ang lahat? Paano kung hindi na pala nakayanan ni papa dahil
sa malubha niyang sakit? Ano na ang gagawin ko?. Nagdadasal ako lagi na sana
walang mangyari sa aking tatay dahil gusto ko pa siya makasama, gusto ko pa na
malaman niya na mahal na mahal ko siya. Gusto ko balikan yung mga araw na bata
pa ako at hindi ko sila kinakausap dahil galit ako sakanila. Pero pano kung
pagbalik ko dun wala na pala ang lahat? Ano na ang gagawin ko? Pano kung
patuloy akong umaasa sa wala? Imbis na baguhin ko ang nakaraan bakit hindi ko
na lang pagbutihin ang hinaharap para sa magandang kinabukasan. Oo, Tama nga,
Ipagbubuti ko ang aking trabaho ngayon at patuloy na kakapit sa pananampalataya
dahil alam ko na makakatulong ang diyos sa amin.
Makalipas
ang dalawamputwalo na taon!! Makalipas ang ilang taon na paghihirap ko na
magisa, Bumukas na ang Berlin Wall! Nagbukas ito noong Nobyembre 1989!
Napakasaya
ng aking puso at agad agad ay tumakbo ako papunta sa Kanlurang Berlin . Napakadaming tao
na tuwang tuwa at nagyayakapan ng makita ko sila. Pag-uwi ko
sa bahay ay hinihingal ako at nung andun na ako ay niyakap agad ako ni mama. Tuwang tuwa siya at naluluha na, mayroon naman ako napundar na pera para kay papa at para na din kay mama. Tinanong ko agad si mama kung nasan si papa. Niyakap niya ako at tila bumulong lang sakin na wala na si papa. Agad na tumulo ang mga luha ko at napayakap din kay mama. Ang sabi niya ay hindi na kinaya ni papa ang sakit niya kaya’t nung nagkaroon ng berlin wall ay makalipas ang isang taon ay namatay din siya. Lubos akong nagsisi sa mga nagawa ko sakanila, ngayon na hindi ko na alam ang gagawin ko. Hindi ko alam kung tatalikudan ko na ba ang Diyos dahil laat naman ginawa ko eh, pero bakit ganoon wala pa din magandang nangyayari sa aking buhay. Lahat na lang nawawala, Akala ko pa naman makakasama ko na si papa, hindi ko man lang nasabi sakanya kung gaano ko siya kamahal, hindi ko man lang napaalala sakanya yung mga panahon na masaya kami. Pero ganito nga talaga ang mundo, kailangan mo magpakatatag kung gusto mong mabuhay. Natanggap ko naman ito kahit papaano, kahit na ilang taon akong nawalay sa pamilya ko ay patuloy pa din ang buhay, at ngayon na may pera akong naipon ay maaring magsimula kami ng bago ni mama at syempre hindi mawawala samin ang pananampalataya. Sabi ni mama kung mayroon daw problema ay wag sisihin ang Diyos kundi gumawa na lang ng paraan para masolusyunan ito dahil para ito sa kinakabuti ng bawat tao.
sa bahay ay hinihingal ako at nung andun na ako ay niyakap agad ako ni mama. Tuwang tuwa siya at naluluha na, mayroon naman ako napundar na pera para kay papa at para na din kay mama. Tinanong ko agad si mama kung nasan si papa. Niyakap niya ako at tila bumulong lang sakin na wala na si papa. Agad na tumulo ang mga luha ko at napayakap din kay mama. Ang sabi niya ay hindi na kinaya ni papa ang sakit niya kaya’t nung nagkaroon ng berlin wall ay makalipas ang isang taon ay namatay din siya. Lubos akong nagsisi sa mga nagawa ko sakanila, ngayon na hindi ko na alam ang gagawin ko. Hindi ko alam kung tatalikudan ko na ba ang Diyos dahil laat naman ginawa ko eh, pero bakit ganoon wala pa din magandang nangyayari sa aking buhay. Lahat na lang nawawala, Akala ko pa naman makakasama ko na si papa, hindi ko man lang nasabi sakanya kung gaano ko siya kamahal, hindi ko man lang napaalala sakanya yung mga panahon na masaya kami. Pero ganito nga talaga ang mundo, kailangan mo magpakatatag kung gusto mong mabuhay. Natanggap ko naman ito kahit papaano, kahit na ilang taon akong nawalay sa pamilya ko ay patuloy pa din ang buhay, at ngayon na may pera akong naipon ay maaring magsimula kami ng bago ni mama at syempre hindi mawawala samin ang pananampalataya. Sabi ni mama kung mayroon daw problema ay wag sisihin ang Diyos kundi gumawa na lang ng paraan para masolusyunan ito dahil para ito sa kinakabuti ng bawat tao.
Ang nais ko
lang sabihin sa mga nagbabasa nito ay Sa Bawat pagsusubok maiisipan mong
sumuko, at sa mga sinasabi ng tao mawawalan ka ng gana lumaban pero hindi ito
hadlang para itigil mo ang iyong pangarap. Laban lang ng Laban.
Wag na
maghintay bago mahuli ang lahat pasalamatan na ang mga tao at pakita at
iparamdam sakanila kung gaano mo sila kamahal bago pa sila mawala sayo.
Jiechiel
Ann V. Caparas
Napakahalaga ng oras sa ating lahat. Hindi natin alam kung hanggang kailan natin makakasama ang mga taong nasa paligid natin. Kaya naman habang may oras sulitin natin ito. Hindi sana dumating sa punto na mapapaisip tayo at sasabihing sana pala ginawa ko na lang sana pala linakasan ko ang loob ko.
Ako nga pala si “Clara”.
Nakatira ako sa kanlurang bahagi ng Berlin ngunit ang aking trabaho ay nasa
silangang bahagi ng berlin. Araw-araw ako ay bumabyahe at gumigising ng maaga
upang hindi ma late sa aking trabaho. Ako ang panganay sa limang magkakapatid
kaya malaki ang responsibilidad ko sa aking pamilya.
Ang inspirasyon ko ay ang aking
Pamilya. Pamilya na walang kapantay ang pagmamahal. Pamilya na sumusuporta
sayo. Pamilya na tanggap ka kung sino ka at Pamilya na hinding hindi ka iiwan.
Kaya naman makita ko lang silang masaya ay nawawala na aking pagod. Ipinangako
ko sa aking sarili na hindi ko sila papabayaan. Gagawin ko ang lahat upang
makapagtapos sila ng pag-aaral. Sulit lahat ng pagod, hirap, at sakripiyo dahil
alam kong may napupuntahan lahat ng ito. Matibay at Masaya ang aming pamilya.
Sabay sabay kumain, Nagsisimba, Namamasyal ng magkakasama, Nagbibiruan at higit
sa lahat nagmamahalan. Wala nang mas sasarap pa malamang ipinagmamalaki ka ng
iyong mga magulang kahit na kung minsan tayo ay nagkakamali handa silang
tanggapin ka at mag bigay gabay sa bawat desisyon. Wala na nga akong mahihiling
pa sa Diyos. Sobra-sobra ang pasasalamat ko dahil ipinagkaloob niya saakin ang
pamilyang ito. Malalaking ngiti sa labi, mga matang kumikinang, , mga punong
sumasayaw, mga ibong umaawit ang sumisimbolo ng payapang kapaligiran ng Berlin
bago sumapit ang petsang Agosto 13, 1961. Agosto 13,1961. Walang kaide-ideya ang mamamayan
sa mangyayari sa araw na ito at isa na ako doon. Gumising ako ng maaga at pagbaba
ko ay mayroon ng nakahain na pagkain gawa ng aking Ina. Pagkatapos ko kumain ay
agad na akong naligo at nag ayos papuntang trabaho. Bago ako umalis pumunta
muna ako sa kwarto ng aking mga kapatid at hinalikan ko sila isa isa sa noo.
Bakit tila ang bigat sa pakiramdam? Bakit ako’y nagdadalawang isip na umalis?
Hay nako Claire kung ano ano nanaman naiisip mo. Nagpaalam na rin ako sa aking
Ina at Itay na aalis na at baka maiwan pa ako ng tren papuntang silangan. At
ayan ang huling sandali na nakasama ko ang aking Pamilya. Pauwi na ako nang
nagulat ako sa aking nakita. Madaming militar at may mga nagtatayo ng malaking
bakod para hindi na makalipat pa. Napakagulo. Maraming nag-iiyakan, Maririnig
mo ang putok ng mga baril, Maraming lumalaban. Marami ang nakabantay kaya
napakahirap ang tumakas ngunit sinubukan ko parin subalit ako rin ay nabigo.
Ginawa ko ang aking makakaya dahil hindi ko kayang mawalay sa aking pamilya
ngunit napaka strikto ng mga militar kapag kami ay tumakas at nahuli tiyak na
papatayin kami. Sa panahong iyon hindi ko na alam ang aking gagawin. Ako ay
natulala na lang sa isang gilid at napaiyak sa sakit at galit na nadarama. Ang
hirap mawalay sa iyong mahal sa buhay. Para kaming pinapatay sa sakit na
nadarama. Ilang taon kaming nag tiis. Walang komunikasyon. Hindi mo alam kung
okay lang ba sila. Tiyak na nag-aalala na ang mga iyon. Sobrang lungkot ko
dahil pakiramdam ko mag-isa na lang ako ngunit hindi ako nawalan ng pag-asa.
Lumaban ako. Nag tiwala ako sa Diyos.
Alam kong hindi niya ako papabayaan at ang aking pamilya. Wala akong
nagawa kundi mag hintay. Mag hintay na tanggalin ang
bungad. Kawalan ng kalayaan sa loob ng dalawamput walong taon. Isang araw, napagisipan ng gobyerno na tanggalin na ang Berlin
wall. Bigla kaming nabuhayan. Agad kaming tumungo upang tignan at totoo nga
pinayagan na kaming lumipat. Hinanap ko kaagad ang aking Pamilya. Sobra akong
kinakabahan at naiiyak. Laking tuwa ko nang nakita ko sila ng buo. Walang
salita ang katumbas sa sayang nararamdaman ko ngayo
n. Kapiling ko na ang aking
pamilya. Napaiyak ako sa tuwa. Simula noon ipinangako ko sakanila na hinding
hindi na ulit kami maghihiwalay. Naging payapa na rin ang aming bansa at nag
simula ulit ng bagong buhay ng Malaya. Napakahalaga ng kalayaan sa isang tao
wag natin itong ipagkait dahil karapatan natin ito. Wag agad susuko sa buhay sa halip, mas maging matatag tayo.
Claire Marie I. Cariaga
Isang araw sa isang lugar na tinatawag na Berlin, may lalakeng nangangalang Richard na nagmamahal sa isang babaeng nangangalang Gigi. Si Richard ay napaka-poging binata. Siya ay responsable at matalinong binata. Minsa'y siya ang tumatayong tatay sa kanilang magkakapatid kapag wala ang kanilang magulang. Si Gigi naman ay isang napakagandang dalaga na isa ring magaaral sa pinapasukan ni Richard. Si Gigi ay isa ring matalinong magaaral ngunit tamad minsan. Nagkakilala ang dalawa dahil lumipat ng paaralan si Gigi para sa sekondaryang taon sa mataas na paaralan. Nabighani si Richard sa kagandahan ni Gigi ngunit si Richard ay isang tipo na lalaki na mahiyain kaya hindi muna ito nakipagkilala. Nang magtagal nagpakilala si Richard dito at naging mag kaibigan. Nang magtagal ang pagkakaibigan unting unti nahulog si Richard kay Gigi hindi muna umamin si Richard dahil nahihiya siya at natatakot na masira ang kanilang pagkakaibigan. Nang tumibay ang kanilang pagkakaibigan nagpasiya si Richard na ligawan si Gigi sa kaniya. Pumayag naman siya dahil nahulog si Gigi sa kaniya. Nang makatapos ang pag aaral nilang dalawa sila ay naghanap ng trabaho. Si Gigi naman ay nakahanap ng trabaho sa silangan, habang hirap si Richard na makapaghanap ng trabaho. SInubukan niya maghanap sa kanlurang bahagi ng Berlin. Doon ay madali siyang nakahanap ng trabaho.
Nagpasiya silang manirahan ng magkahiwalay. Dahil mas madadalian sila kapag duon sila maninirahan malapit sa trabaho. Inalok ni Richard SI Gigi ng kasal at pumayag naman ito. At agad ipinaalam sa magulang. Natuwa ang kanilang mga magulang at itinakda ang mga preparasyon para sa kasal na gaganapin sa sampung buwan. Lumipas ang panahon, dalawang buwan na lang ang layo ng araw ng kasal. Sa pag gising nila nung isang araw ay nagulat sila dahil may isang malaking harang na naghahati sa kanlurang bahagi ng Berlin at silangan. Nawala ang kanilang komunikasyon dahil ito ay ipinagbawal. Hindi sila nagkita at nakapag usap dahil sa berlin wall . Pagkatapos ng ilang taon ay itinanggal ito at nakita nalang ni richard si gigi dahil pinuntahan nito ang bahay niya laking gulat ni gigi na nakita niya ang pinaka mahal niya at pagkatapos ng dalawang buwan ay nag pakasal at nagkaroon ng isang anak. Ang anak nila ay napaka cute at sila ay namuhay ng masaya at payapa.
Nagpasiya silang manirahan ng magkahiwalay. Dahil mas madadalian sila kapag duon sila maninirahan malapit sa trabaho. Inalok ni Richard SI Gigi ng kasal at pumayag naman ito. At agad ipinaalam sa magulang. Natuwa ang kanilang mga magulang at itinakda ang mga preparasyon para sa kasal na gaganapin sa sampung buwan. Lumipas ang panahon, dalawang buwan na lang ang layo ng araw ng kasal. Sa pag gising nila nung isang araw ay nagulat sila dahil may isang malaking harang na naghahati sa kanlurang bahagi ng Berlin at silangan. Nawala ang kanilang komunikasyon dahil ito ay ipinagbawal. Hindi sila nagkita at nakapag usap dahil sa berlin wall . Pagkatapos ng ilang taon ay itinanggal ito at nakita nalang ni richard si gigi dahil pinuntahan nito ang bahay niya laking gulat ni gigi na nakita niya ang pinaka mahal niya at pagkatapos ng dalawang buwan ay nag pakasal at nagkaroon ng isang anak. Ang anak nila ay napaka cute at sila ay namuhay ng masaya at payapa.
Richard Catral
Sabi nila “ Time is Gold “ hindi na natin maibabalik pa
ang oras na dumaan na o nasayang na. Pahalagaan natin ang oras. Hindi ito
nabibili ng kahit ano. Isang bagay na napakahalaga sa bawat buhay ng tao.
Ako nga pala Si “ Gelay “, kasalukuyang naninirahan sa
Kanlurang Berlin. Masayang kaming namumuhay dito at higit sa lahat kumpleto ang
aking pamilya. Same routine lang araw-araw, gigising ako sa umaga para mag
trabaho bumabyahe pa ako patungo sa Silangang bahagi ng Berlin. Doon marami
akong mga kaibigan, maganda ang sahod at doon ko nakilala ang lalaking
makaksama ko sa pagtanda Si “ Tyler “ maayos naman ang lahat, Masaya para bang
walang problema pero mali.. Sa isang iglap nagbago lahat. Nawala lahat. “
Agosto 1961 “ Hindi ko malilimutan ang
araw na iyan dahil napasakit. Hindi ko maintindihan kung bakit nangyari ang
lahat ng yun. Biglang naglaho ang lahat.
Lahat ng bagay na nakapag papasaya sakin. Papasok
ns sana ako sa aking trabaho ng napansin ko na parang nagkakagulo ang lahat sa
daan para ba ang lahat ay gulat na gulat sa nakikita nila, gulong gulo ang
lahat ng tao kasama na ako dun. Nagtanong ako kung anong nangyayari bakit ganun
ang mga itsura nila, bakit maraming militar na nakaharang sa daan patungo sa
kabilang dako. Marami akong tanong gaya din ng iba isang malaking BAKIT ang
lahat ng ito. Isang Pader na gawa sa semento noong una ay hindi ito kataasan
ngunit habang tumatagal ang tumataas ang nasabing pader meroon na rin itong mga
bakal na nakakabit para hindi talaga ito maakayat ng kahit sino man. Naiiyak
ako sa nangyayari, nakakapanibago ang lahat ng ito ni hindi ko man lang nakita
ang mga kaibigan ko at ang mga katrabaho ko sa kabila at higit sa lahat si
Tyler hindi ko siya nasulypan sa huling pagkakataon na wala kaming kamalay
kamalay na ganito ang mangyayari sa aming lahat hanggang sa nasanay na ako sa
ganitong sitwasyon napaka lungkot ng lahat para bang walang gana sa lahat ng
bagay hindi gaya dati na pag gising ko sa umaga lahat ng tao ay nag aatubili sa
kanilang gawain pero ngayon ay ibang iba na nawala na rin ako ng gana pero
hindi ako nawawalan ng pag-asa samin ni Tyler na umaasa akong magkakasama kami na matutupad naming lahat ang
aming mga pangarap.
Maraming nagtatakang tumakas mula sa parang pagka
bilango dito marami na din ang nabigo at isa na rin ako sa nagtakang tumakas
dahil gusting gusto ko ng makita ang aking kasintahan gusto ko siyang
kumustahin kung anong balita sakanya ngunit ako’y bigo. Hindi naman ako nawalan
ng pag-asa araw-araw nagdadasal ako na sana matapos na ang lahat na sana
makasama ko na ang aking pinakamamahal na si Tyler. Ilang araw, buwan at taon
na ang nakakalipas pero wala pa rin pagbabago ganun pa rin ang lahat nandyan pa
rin ang pader na naghahati sa kanluran at silangan isang araw ay nakatanggap
ako ng sulat hindi ko alam kung paano ito nangyari dahil lahat ng komunikasyon
ay pinutol pero nang nabasa ko ang sulat na dumating sa akin ay lalo akong
hindi nawala ng pag-asa dahil ang sulat na ito ay galling sa pinaka mamahal
kong si Tyler sinabi niya na “ Maghihintay ako, hihintayin kita “ napaka swerte
ko kahit ganito ang nangyari sa aming buhay. “ Nobyembre 1989 “ dalawangputwalong taon napakatagal
at maraming oras ang nasayang para aming dalawa para sa aming lahat. Sa wakas
natapos na ang lahat!!! Nabuksan na ang Berlin Wall lahat kami ay tulong tulong
pabagsakin ito at ito na nga nawasak na ang pader na halos lahat na saying
dahil dito. Una kong nakita si Tyler para bang tumigil ang mundo ko nung nakita
ko siya Oo matanda na kaming pareho ngunit nakikila ko pa rin siya at dali dali
akong tumakbo papunta sakanya para siya ay hagkan! At magsisimula ulit kami at
pagpapatuloy ang aming mga pangarap.
Shaila Deloso
Isang araw sa lugar na berlin may isang lalaking nagngangalang Paul. Si Paul ay isang napaka responsableng bata ngunit ito ay laging mapag isa. Marami siyang nakakabatang kapatid kaya't kapag wala ang kaniyang mga magulang ay siya ang tumatayong nanay at tatay sa mga ito. Isang araw nautusan si Paul ng kanyang nanay na bumili sa palengke. Habang nag lalakad siya ay may nakita siyang isang napakagandang babae na nagngangalang Sandra. Bumilis ang tibok ng puso ng binata dahil nabighani siya sa kagandahan nito. Agad niyang nilapitan ito at sinabi "Hi, Ako nga po pala si Paul! Ano po ang inyong pangalan?"sumagot ang dalaga na para bang kinakabahan "ako nga po pala si sandra" wika ng dalaga simula ng araw na iyon ay sinundan na ng binata ang dalaga hanggang sa lagi siyang mapansin nito. Makalipas ang ilang buwan ay umamin ang binatilyo sa dalaga na siya'y nagkakagusto dito. Natuwa naman ang babae ngunit balungkot din dahil bawal pa siyang makipag sapalaran sa relasyon noon. Palihim na itinago ang kanilang relasyon upang makaiwas na malaman ng magulang nila. Araw-araw silang nag papadala ng sulat sa isa't isa at nag kikita ng tatlong beses sa isang linggo. Masayang namumuhay ang magkasintahan. Makalipas ang maraming taon ay ipinakilalla ng babae ang kanyag ka relasyon na lalaki. Pumayag naman ang magulang ng babae na man ligaw dito. Laking tuwa ng lalaki dahil ang tagal niyang hinintay ito. Sabay silang nag hanap ng trabaho at nakakuha sila ngunit magkaiba ng lokasyon ang kaniang pag tatrabahuhan. Nagalak parin ang dalawa dahil meron na silang trabaho. Nang silay makaipon ay agad silang bumili ng kanilang sariling bahay at nag pasya na mag pakasal. Humingi sila ng permisyo sa kanilang mga magulang at puamayag naman ang mga ito. Tuwang tuwa ang dalawang mag kasintahan dahil dito at nag pasya sila na mag handa para sa gaganapin na seremoniya. Habang nag tatrabaho ang dalawa ay may itinayong malaking wall na namagitan sa dalawa at tinawag itong berlin wall. Walang magawa ang dalawa ngunit gumawa sila ng liham para sa isa't isa pero hindi ito naka abot sa kanila dahil sa malaking nakaharang na wall. Lumipas ang maraming taon ay binuksan na ang berlin wall. Hindi na nag dalawang isip ang lalaki na hanapin ang kanyang iniirog dahil mahal na mahal niya ito ngunit lagi niyang nasa isip na baka mayroon nang sariling pamilya ang babae. Habang siya;y nag lalakad ay may nakitang siyang matandang babae agad niyang nilapitan ito at niyakap. Ang babaeng iyon ay ang kanyang iniirog pumunta sila sa kanilang bahay dati at nanirahan sila don nag karoon sila ng napaka gandang anak at namuhay ng maligaya. Habang buhay silang naging masaya.
Aaron Aranas
Ang pangalan ko ay Jascinta Paul fom Dutch ngunit kasalukuyan akong nakatira sa Germany, nakilala ko sa dr.ologhodo sa google kapag sinusubukan kong hanapin ang solusyon sa aking problema. Bawat tao na malapit sa akin ay nakatira sa akin para sa isa pang babae. Ito ay katulad na sa mga taon hanggang sa matugunan ko ang dr.ologhodospellwork na nagsabi sa akin ng lahat ng bagay na dumadaan sa akin at na ang kailangan ko lang ay paglilinis, sinabi niya sa akin kung ano at kung ano ang magkasama upang malinis ako. Ngayon sa Kanyang pangalan ay praised siya ay tapos na kung ano ang walang ibang maaaring gawin. Maaari kang makipag-ugnay sa kanya sa kanyang mga detalye at contact. Dr.ologhodospellwork@gmail.com o maaari kang tumawag o whatsapp +2348075180445. Magagawa niya ang maraming bagay
TumugonBurahin1 makakuha ng mga promo sa iyong lugar ng trabaho
2 manalo ng mga halalan nang walang stress
3 dalhin pabalik ang iyong ex at iba pa bilang maaari mong immagine upang makipag-ugnay sa kanya.